“Pa wat zal ik doen, de inschrijfformulieren en het regelement staan on-
Met deze woorden ben ik begonnen met het inschrijven voor het Mondial 2013, wel te verstaan met een stam en enkeling, Catharinaparkieten Groen.
Waarschijnlijk kent u het wel; het twijfelen aan uw inzet en inbrengen van de vogels naar een show. Ook bij mij was dit het geval.
Continu ging er door mijn hoofd: Zijn mijn vogels wel goed genoeg? Zullen ze wel in goede conditie zijn? Moet ik me ook wel inschrijven in Apeldoorn?
Maar bij twijfel helpen m’n vrouw en vader mijn doel niet uit het oog te verliezen! En ze hebben gelijk, want vorig jaar heb ik het besluit genomen, om me dit keer volledig te richten op het Mondial.
De dag voor de inbreng van de vogels sta ik in mijn hok, ik heb 8 mooie catharinaparkieten opgekooit zitten in de tentoonstellingskooien. Welke moet ik toch kiezen? Ze zijn allemaal mooi. Ik kan geen keuze maken, en begin maar eerst de vogels te voeren. Ondertussen telkens kijkend naar de 8 catharinaparkieten. Na het voeren maar eerst de vervoerskooi klaar maken voor de volgende ochtend. Nadien heb ik voor mezelf de beste 5 vogels uitgekozen. Ik begin met het schoonmaken van de ringen, daarna doorloop ik de veren. Zijn er nog rui punten te zien? De rui wordt allemaal weg gewerkt, en de vogels zitten optimaal in conditie. “Wat een opluchting!!”
Woensdagochtend:
De wekker gaat om 6 uur, er ligt een mooi pak sneeuw. Ik heb met mijn vader afgesproken op tijd weg te gaan richting Zwolle gezien de weersomstandigheden.
Aangekomen in mijn hok, haal ik de 5 vogels uit de tentoonstellingskooien, en doe ze in de vervoerskooien van de bond, schrijf de nummers op, en klaar zijn ze voor vertrek! Nog even mijn vrouw een kus geven en daar ga ik dan, eerst nog even langs mijn ouderlijk huis om mijn vader op te halen. Ondanks dat hij ziek is, wil hij persé mee, deze momenten wil hij absoluut niet missen.
In Zwolle aangekomen, nadat we weinig hinder gehad hebben van het weer, worden de vogels afgegeven en ingenomen. Ik besef me nog goed het moment dat ik de auto weer instap richting huis. “Vanaf nu heb je niets meer in eigen hand”, zegt mijn vader. En gelijk heeft ie, het is nu afwachten!
De terugweg van Zwolle naar Nijverdal hebben we het alleen maar over het Mondial. Wanneer zou de keuring eigenlijk zijn, wie zullen er keuren, en hoeveel catharina’s zullen er zitten?
Ik zelf bij de stelingen met mijn in de prijzen gevallen vogels.
Elke dag kijk ik op de site van Mondial 2013 en er verschijnen steeds foto’s, eerst van de bestuurders, opbouw en vervolgens de keuringen. De spanning wordt voor mij als maar groter. Mijn vrouw ligt naast me op de bank en zegt: “Maarten heb je me wel gehoord?”, waarop ik antwoord “Ja”, maar wetende dat ik eigenlijk alleen maar bezig ben met de show, en haar helemaal niet gehoord heb.
Dan is het dinsdag 22 januari. een drukke dag gehad op m’n werk, en er staat me nog een zware avond te wachten. Ik heb namelijk een training van de voetbal in de sportschool, en mijn teamgenoten hadden me al voorbereid op spierpijn. De week ervoor hadden ze namelijk ook al in de sportschool getraind, maar toen was ik afwezig in verband met het opkooien van de vogels. Op de terugweg van mijn werk naar huis, zit ik te denken hoe ik mijn spierpijn alvast kan minimaliseren, daarbij komt de gedachten om een bak kwark te gaan kopen bij de plaatselijke Jumbo. Aangekomen bij de kassa ontvang ik een sms van Geert Korf met daarin geschreven: Gefeliciteerd met je 2 gouden plakken!
Er schiet van alles door mijn gedachten, vooral ongeloof omdat ik net nog gekeken heb op de site. Daarna besluit ik maar om zo snel mogelijk naar huis te rijden en opnieuw op de site te gaan kijken. Thuis gekomen zet ik snel de computer aan en kijk op de site, maar ik kan helaas nog niets vinden. Waarop ik besluit om Geert te bellen “Hoi Geert, met Maarten Melenboer!” Gefeliciteerd met je 2 gouden plakken man, goed gedaan! “Maar Geert hoe kom je er eigenlijk bij, ik kan namelijk niets vinden”. Geert vraagt me ofdat ik Facebook heb, maar dat heb ik niet, mijn vrouw wel. Geert legt me uit dat hij via een Spanjaard aan de lijsten is gekomen. We hebben nog even contact aan de telefoon en we hangen op.
Zal het dan toch waar zijn? Ik probeer de lijsten nog te zoeken, maar kan ze niet vinden. Wat moet ik nou doen?
Meteen daarop besloot ik mijn vader te bellen en het verhaal uit te leggen. Ik kan door de telefoon horen dat hij al geëmotioneerd is. Ook stuur ik de rest van de familie een appje met daarin het verhaal, maar natuurlijk wel de bescheidenheid te wachten op de officiële prijslijsten van de COM.
Mijn vrouw komt thuis en merkt nauwelijks dat ik aandacht van haar wil, ze is zwanger en heeft last van bekkeninstabiliteit. Ze is op haar werk geweest en wil eigenlijk zo snel mogelijk door om naar de fysio te gaan. Nadat ik tweemaal heb gevraagd of ik een knuffel van haar mag, dring ik eindelijk tot haar door. Ik krijg mijn verdiende knuffel en mijn vrouw merkt aan me dat er wat is. Ik fluister haar zacht in haar oor: “Wil je wel geloven dat ik kampioen ben geworden?” Geëmotioneerd kijken we elkaar even aan en pakken elkaar snel weer vast zonder wat te zeggen. Hier heb ik het hele jaar naar toe gewerkt en nu kunnen we het samen alvast een klein beetje vieren! Maar ook haar leg ik het verhaal uit.
De huldiging van de Nederlandse Kampioenen, terwijl het Nederlands volkslied klinkt.
Toch zal ik naar de sportschool moeten gaan, voor de voetbaltraining. Ik heb het er maar met niemand over, want stel je voor dat de lijst toch niet klopt.
Na de training ga ik zo snel mogelijk douchen en rijdt zo snel naar huis. Mijn vrouw is helaas nog niet thuis, gelukkig komt mijn lieve hond snel op me aflopen! Daarna gaat de computer natuurlijk direct aan, Kijkend op de site van het Mondial richt ik meteen mijn blik op de prijslijsten die on-
Vanaf dat moment gaat alles in een stroomversnelling. Wat krijg ik veel reacties: veel mailtjes, smsjes, appjes en wat wordt er veel gebeld door vogelliefhebbers, familie en vrienden. Maar ook de media blijft niet uit.
De woensdag staat bij ons normaal altijd in hetteken van het huishouden, poetsen en boodschappen halen, maar dat is er die dag niet van gekomen. Ik heb veel visite gehad en werd continu gebeld. Samen met mijn vader en schoonvader besluit ik toch eerder naar de show te gaan om daar ook bij de feestavond aanwezig te zijn. Maar omdat te realiseren moesten we nog wel het een en ander regelen. We moesten kaarten regelen, onze vrienden waarmee we samen zouden rijden, vertellen dat we eerder zouden gaan, en we moesten een slaapplek zoeken.
Gelukkig is alles opgelost en konden we zaterdags afreizen naar Hasselt.
Op vrijdagavond stond er een mooi feestje gepland, mijn vrouw en ik hebben ongeveer 25 vrienden en familieleden uitgenodigd om samen het resultaat te vieren. Wat een topavond, en wat was iedereen enthousiast.
Dan is het zover, eindelijk is het zaterdag en zijn we op weg naar Hasselt! Het kan me niet snel genoeg gaan. Aangekomen in Hasselt haal ik snel de kaarten op en nadien rijden we naar ons gehuurde huisje. Daar hebben we even rustig gezeten om ons er vervolgens weer klaar te maken voor de feestavond in Hasselt. Aldaar aangekomen, ziet het er allemaal perfect uit, en wat een drukte.
Een grote zaal staat voor ons, waar de vlaggen van de winnende landen staan. Maar waar ook de tafels netjes gedekt zijn. Wat moeten we verwachten? en hoe zal de avond zijn? Dan begint het, we krijgen een hapje en drankje en de mensen om ons heen drinken gezellig mee. Het is een perfecte geregelde avond waarbij we een heerlijk diner voorgeschoteld krijgen! Aan het einde van de avond begint de officiële huldiging. Mijn schoonvader beweegt zich naar het balkon met in zijn hand een videocamera, en mijn vader staat naast me. Ik probeer hem nog snel mijn fotocamera uit te leggen.
Ik zelf met een van mijn Kampioenen.
Eenmaal op het podioum aangekomen sta ik midden tussen de andere prijswinnaars uit Nederland, allemaal met een geweldige prestatie! Het volkslied wordt gezongen, ik kijk ondertussen een beetje rond en zie mijn vader geëmotioneerd meezingen, en op het balkon staat mijn schoonvader vol trots te filmen. De avond wordt in een gezellige sfeer onder het genot van een drankje en mooi gezang afgesloten.
Op zondag ging weer vroeg de wekker om lekker te douchen en te eten, en om vervolgens op weg naar Hasselt te gaan. Daar wachten onze andere vogelvrienden ons op, om samen de show te bekijken. De hele dag kijken we rustig rond in een mooie grote zaal. Het is helaas alleen jammer dat er weinig licht aanwezig is. Toch hebben we gezamelijk enorm genoten van de show en de vele mooie vogels!
Voor mij was dit een week om nooit te vergeten, ik zal er met veel plezier en vol trots nog vaak aan terug denken.
Ik wil via deze weg dan ook graag alle vrijwilligers van het COM bedanken.
Maarten Melenboer
Mijn Kampioen Enkeling met 94 Punten.